De oceaan is de belangrijkste buffer voor CO2 en opwarming van de aarde

https://www.nioz.nl/en/about/organisation/staff/gert-jan-reichart

‘We kunnen bomen planten tot we geen bos meer kunnen zien, maar als we echt iets willen doen aan het effect van de extra CO2 uitstoot op klimaatverandering, dan moeten we kijken naar de oceanen,’ zegt marien geoloog, Professor Gert-Jan Reichart van het NIOZ en de Universiteit Utrecht naar aanleiding van de jaarlijkse Wereld Oceanen Dag op 8 juni.

Het is algemeen bekend dat sinds de industriële revolutie de uitstoot van broeikasgassen is toegenomen en dat er daardoor extra CO2 en warmte in de atmosfeer terecht komt. Maar dat een groot deel van die extra CO2 en warmte wordt opgenomen door oceanen is voor veel mensen nieuw. Van de extra warmte door uitstoot van fossiele brandstoffen verdwijnt 97% in de oceanen en slechts 3% wordt opgenomen door de atmosfeer, continenten en smeltende ijskappen. Een vergelijkbare scheve verhouding gaat op voor de hoeveelheid CO2. Van alle CO2 op aarde zit 98% opgelost in de oceanen. Als je rekent met de C in CO2 en de koolstof aftrekt die blijvend is opgeslagen in gesteente en sedimenten, en dus alleen naar de actieve koolstof kijkt , dan circuleert daarvan nog steeds 95% in de oceanen. Slechts 5% van die biologisch beschikbare koolstof circuleert in de atmosfeer, de biosfeer (planten en dieren) en de bodem samen. Dus niet de bossen, maar de oceanen spelen veruit de grootste rol bij CO2-opslag en de gevolgen daarvan voor het klimaat.

Langdurige of blijvende buffer

Bovendien fungeren de oceanen ook als langdurige buffer voorde opname van CO2 uit de atmosfeer. Het grootste deel van de actieve koolstof gaat namelijk naar de diepzee, waar het honderden jaren blijft, terwijl de 5% actieve koolstof in de biosfeer gemiddeld na tientallen jaren weer vrijkomt in de atmosfeer, bijvoorbeeld doordat bomen worden gekapt, gewassen worden geoogst en dieren sterven. Bodems bufferen weliswaar ook langdurig actieve koolstof, maar hun aandeel in de gehele koolstofcyclus is veel kleiner dan dat van de oceanen. 

Reichart: ‘CO2 uit de bodems en de diepzee komt uiteindelijk weer terug. Heel langzaam, maar toch. Als je blijvend koolstof aan de atmosfeer wilt onttrekken, dan is het theoretisch mogelijk om het carbonaatevenwicht in de oceaan te beinvloeden. Door alkaliniteit aan zeewater toe te voegen, bijvoorbeeld met grote hoeveelheden vermalen gesteente, maak je het water minder zuur, waardoor het meer CO2 kan opnemen.  Hoewel grootschalig ingrijpen in de oceanen via geo-engineering nu nog is verboden, zal het een kwestie zijn van tijd totdat ingenieurs via de oceanen gaan sleutelen aan het klimaat. Voordat daarmee allerlei weer onvoorspelbare effecten worden veroorzaakt, is het heel belangrijk om vooraf alle ins & outs wetenschappelijk heel goed te onderzoeken.’

Als we bovenstaande meenemen in een simpele berekening.

Jaarlijks wordt er 3 miljard ton CO2 door de oceanen opgenomen. (31% van de totale CO2 uitstoot) Het totale oceanen oppervlak bedraagt 360.000.000 km2. Onze plastic eilanden bevatten in totaal 3x het oppervlak van Frankrijk, dat is 643801 keer 3 wat dan 1931403 km2 aan plastic eiland in de oceaan bevat. 

Dit betekent dat er zo'n 5 miljoen ton CO2 per jaar niet wordt opgenomen door de oceanen vanwege plastic vervuiling. Daarnaast zorgt deze vervuiling dan ook nog eens voor een CO2 uitstoot.